Een helse tocht was het, die een 21-jarige Amsterdamse en haar 14-jarige broertje hebben afgelegd van de hoofdstad naar het Groningse Sappemeer.

Zo'n tien dagen geleden verlieten ze Amsterdam om in Sappemeer voedsel te gaan halen. De rantsoenen in het westen van Nederland zijn zo laag, dat duizenden mensen buiten de stad op zoek gaan naar voedsel om in leven te blijven. Ruim 225 kilometer legden ze af, te voet en in barre weersomstandigheden.

"Ik was ziek en zwak door de honger toen we vertrokken. Ik had niet meer de kracht om een kar te duwen", vertelt de vrouw. "Mijn fiets was al eerder gestolen, met aardappels en al, door Nederlanders. We moesten dus lopen, maar ik had alleen schoenen met een hakje. Ik trok oude jongensschoenen aan, maar die pasten niet en bij Abcoude had ik ze al uit. Ik moest verder op blote voeten met lappen eromheen."

De eerste nacht sliepen ze bij familie in Utrecht, de volgende nacht in Amersfoort. "Daar kregen we een goede maaltijd, maar die kon ik niet verdragen. Ik had hongeroedeem. Ik moest steeds spugen en had diarree."

Onderweg moesten broer en zus vaak schuilen omdat er vanuit de lucht geschoten werd. Soms in de modder of in een uitgegraven putje langs de weg. "Door de honger was ik ook heel suf. Bijna kwam ik onder een Duitse tank, omdat ik niet goed had opgelet."

"Op de derde dag liepen we 54 kilometer naar Apeldoorn. Het was heel koud en de laatste kilometer kon ik niet meer. Ik viel flauw en toen ik bijkwam was ik bij mijn oom in Apeldoorn. Iemand had me op een fiets gehesen en me daar, samen met mijn broertje, afgeleverd."

Bekijk in deze video de beelden van mensen die op hongertocht zijn. Hier lopen ze door Nijkerk.

Na een dag rust trokken ze verder, richting Zwolle en Meppel. Onderweg voelde ze zich zo ziek, dat ze huilend op een stoepje rustte in Staphorst. "Ik belde aan bij mensen en vroeg om een slokje water, maar hup, de deur ging dicht. Ook bij andere huizen kreeg ik niets."

"Ik zag er afschuwelijk uit. Heel mager, met een opgezwollen buik en rare beentjes. En met lappen om mijn blote voeten. Geen elegant gezicht, maar je mag iemand toch niet zonder een slokje water wegsturen? Ik kan het niet begrijpen."

Ze moest opnieuw moed vatten om verder te lopen naar Meppel, waar broer en zus liefdevol werden opgevangen door een onbekend echtpaar. "De man heeft mijn voeten zo goed verzorgd. Ze lagen open tot op het bot. Het waren echt hele lieve mensen."

Drie dagen zijn ze gebleven, daarna gingen ze verder. Eerst een klein stukje met een postkar op weg naar Assen. Het laatste stuk lopend tot aan Sappemeer. "Ik weet niet hoe ik het heb gedaan. Met mijn kapotte voeten, de kou en het eten onderweg dat ik niet kon verdragen. Maar we hebben het gehaald."

Bekijk hieronder de special over de Hongerwinter. Honderdduizenden mensen in het westen van Nederland moeten elke dag op zoek naar eten en brandstof om in leven te blijven.