''Een van onze directe collega's ligt hier nu zelf op de IC. Diegene kwam binnen via de Spoedeisende Eerste Hulp, dat sloeg echt in als een bom. Mensen lopen in tranen over de afdeling. Ik ben een van de rustigere mensen op de IC, maar dit grijpt mij echt aan.
Ik zal de woorden die door mijn hoofd gingen toen ik het hoorde maar niet gebruiken. Het is gewoon heel shit. Je denkt toch: waarom net diegene? We stonden er precies hetzelfde in, dachten allebei: 'Kom maar op met die crisis. We gaan dit doen, schouders eronder.'
We zijn stoere verpleegkundigen, onkwetsbaar. En toch vraag ik me nu voor de allereerste keer af of ik ook ziek kan worden. Of ik alle voorzorgsmaatregelen wel goed heb getroffen. Je gaat na: wat heb ik precies gedaan, hoe heb ik me beschermd. Het komt heel dichtbij.
Tegelijkertijd blijf ik ook wel weer die nuchtere Frans, die denkt: ik bescherm mezelf en meer kan ik niet doen. Maar ik merk ook dat ik niet altijd meer even alert ben, omdat we inmiddels alweer zo gewend zijn aan deze situatie. Het is zaak om net zo voorzichtig te blijven als in het begin.
We zijn ontwricht, terwijl we deze periode eigenlijk heel strak zijn ingegaan. Het was georganiseerd. Nu is iedereen een beetje lamgeslagen, maar die kalmte komt wel weer terug. Ook ik heb een schokgolf moeten doorstaan, maar ik ben iemand die weer rechtop gaat staan en zegt: kom op. Dat is de houding die je hebt: doorgaan.
Diegene is bij ons op de beste plek, dat weten we zeker. Een overplaatsing lijkt niet nodig. We zijn zo gedisciplineerd dat we ons werk gewoon weer oppakken en zo goed mogelijk proberen te doen. Maar we moeten het wel aankunnen. Nu vliegen de emoties nog alle kanten op. En die emoties kunnen nadelig zijn bij het verplegen en verzorgen van een collega. Daar moet je heel scherp op zijn.
We hebben net geëvalueerd of we dit als team kunnen dragen of niet. We hebben al eerder collega's op de afdeling gehad en prima voor hen kunnen zorgen. Maar dit is anders. Het is zo'n vreselijke ziekte, waarvan we veel te weinig weten en geen behandeling voor hebben.
Ik moet het mijn vrouw nog vertellen, dat ga ik zo doen. Eerst moest ik het zelf een plek geven. Ze was al zo ongerust, ze belt nu ook al. Mijn dienst eindigde een half uur geleden, dus ik ga richting huis. Ik heb er net zeven dagen op zitten. De komende dagen ben ik vrij. De zorgen om onze zeer gewaardeerde collega zullen blijven. We worden gelukkig op de hoogte gehouden."
